DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

DUCHOWA ADOPCJA

  W Jasnogórskich Ślubach Narodu Polskiego – z 28 sierpnia 1956 r. – czytamy: „Święta Boża Rodzicielko i Matko Dobrej Rady! Przyrzekamy Ci, z oczyma utkwionymi w Żłóbek betlejemski, że odtąd wszyscy staniemy na straży budzącego się życia. Walczyć  będziemy   w obronie każdego dziecięcia i każdej kołyski równie mężnie, jak Ojcowie nasi walczyli o byt i wolność Narodu, płacąc krwią własną. Gotowi jesteśmy raczej śmierć ponieść, aniżeli śmierć zadać bezbronnym. Dar życia uważać będziemy za największą Łaskę Ojca wszelkiego Życia i za najcenniejszy skarb Narodu”.

      W Uroczystość Zwiastowania Pańskiego obchodzimy pamiątkę zwiastowania przez Posłańca Bożego Maryi Pannie, że zostanie Matką Syna Bożego. Z tej racji w tym dniu został ustanowiony przez Episkopat Polski, w 1998 r., Dzień Świętości Życia. Inicjatywa biskupów jest odpowiedzią na wezwanie Jana Pawła II zawarte w encyklice Evangelium vitae, z 25 marca 1995 r., w której Ojciec św. pisze: „Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota” (EV, 61).

     Dlatego zobowiązujemy się, że chcemy każdego poczętego życia pod sercem każdej z matek na całym świecie. I módlmy się o poszanowanie życia od poczęcia do naturalnej śmierci. W niektórych miastach – m.in. w dniu 25 marca – odbywają się również manifestacje w obronie prawa do życia od chwili poczęcia. Obchody Dnia Świętości Życia – są impulsem do inicjowania i przypominania akcji na rzecz najbardziej bezbronnych, czyli dzieci nienarodzonych.

  

      Zachęcamy też, by podejmować lub odnawiać DUCHOWĄ ADOPCJĘ DZIECKA POCZĘTEGO. Ruch Duchowej Adopcji w Kościele katolickim zrodził się tuż po objawieniach Matki Bożej w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią jej Niepokalane Serce. W roku 1987 został przeniesiony do Polski.

      Istotą tej Adopcji jest objęcie modlitewną opieką wiadomego Bogu dziecka, które jest zagrożone śmiercią, z różnych przyczyn. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie wie, kim jest „jej” dziecko, jego imię zna tylko Bóg. W dzisiejszych czasach tak wiele kobiet na całym świecie rozważa aborcję z przyczyn ekonomicznych, ze strachu przed trudnościami związanymi z wychowaniem dziecka czy z powodu braku wsparcia najbliższych w tej trudnej dla nich sytuacji. Zdajemy sobie sprawę jak wielkie spustoszenie duchowe, emocjonalne i psychiczne – stanowi aborcja, szczególnie dla matek i jak wielkim złem jest śmierć niewinnego dziecka. Od tego nieszczęścia – z Bożą pomocą – można uchronić wiele istnień ludzkich.

     Duchowa adopcja jest wielkim dobrem, także dla samego adoptującego. Może stanowić naukę odpowiedzialności i wartości życia dla młodzieży przygotowującej się do bierzmowania, formę przygotowania do małżeństwa i założenia rodziny – jako element kursu przedmałżeńskiego. Może duchowo pomóc rodzinom, które przeżyły stratę swojego dziecka w wyniku poronienia oraz stanowić formę zadośćuczynienia lub pokuty dla osób, które współdziałały w aborcji.

     Wszyscy, którzy pragną złożyć przyrzeczenia Duchowej Adopcji, mogą zrobić to w kościele podczas specjalnej Mszy św., ale również prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Takie „prywatne” przyrzeczenie składamy wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenie go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, uwięzieniem, pracą na morzu, skoszarowaniem w wojsku, znaczną odległością miejsca zamieszkania kandydata od kościoła sprawującego liturgię przyrzeczeń adopcyjnych.

     Jednak w jakichkolwiek okolicznościach i miejscach odbywa się przyrzeczenie – konieczne jest wypełnianie odpowiednich postanowień. Duchowa adopcja polega na codziennym odmawianiu, w intencji jednego dziecka, dziesiątki różańca wraz ze specjalną dodatkową modlitwą przez 9 miesięcy [modlitwa ta trwa tyle, ile ciąża]. Ponadto można do tego dodać dowolne praktyki pobożnościowe i ascetyczne w intencji adoptowanego dziecka, np. częsta spowiedź i Komunia św., czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, walka z nałogami, pomoc potrzebującym.

      Duchową Adopcję można podejmować wielokrotnie, pod warunkiem wypełniania poprzednich zobowiązań. Nie można adoptować więcej niż jedno dziecko w ciągu owych 9 miesięcy, bo Duchowa Adopcja dotyczy tylko jednej istoty ludzkiej, której imię zna jedynie Bóg. Dzieło Duchowej Adopcji przerywa długa przerwa w modlitwie – miesiąc, dwa. Wówczas należy ponowić przyrzeczenie i starać się go dotrzymywać.

     Na temat Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego, m.in. jak do niej przystąpić – przeczytaj więcej…

   

 

     

   

    Również Fundacja Małych Stópek zachęca zgromadzenia zakonne, wspólnoty i całe parafie, aby właśnie tego dnia – 25 marca – dołączyły do dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Fundacja ta stawia sobie za cel ochronę życia każdego nienarodzonego dziecka oraz promocję odpowiedzialnego rodzicielstwa. Na temat Fundacji Małych Stópek – przeczytaj więcej…

     

     

    

Codzienna modlitwa w intencji dziecka nienarodzonego – adoptowanego

      Panie Jezu – za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

Autor: Red. ParafiaKlwow.pl