Sakramentalia

I. POJĘCIE SAKRAMENTALIÓW

      Sakramentalia wymagają wiary i modlitwy – czyli otwarcia drzwi Chrystusowi do swojego serca!!!                           

 Są one łącznikiem między światem nadprzyrodzonym a życiem doczesnym, przyczyniającym się do uświęcenia bytowania człowieka!!!

Zachęcamy, by powrócić do częstego używania świętych znaków w postaci np. wody święconej, ale także innych sakramentaliów, które prezentujemy poniżej!!!

Zawsze też, po każdej Mszy Świętej albo po wcześniejszym ustaleniu, istnieje możliwość poświęcenia różnych przedmiotów katolickiej pobożności!!!

Zachęcamy do korzystania z tej możliwości i szansy, by sacrum towarzyszyło naszemu życiu!!!

                 

1. Sakramenty św. a sakramentalia

      Pojęcie sakramentaliów nie jest bliżej znane nawet dość gorliwym katolikom, a tymczasem są one obecne w naszej religijnej rzeczywistości właściwie codziennie. Jednak sakramentalia to nie to samo co Sakramenty św.  Na czym więc polega różnica między nimi? Otóż: l. Sakramenty ustanowił sam Jezus Chrystus a sakramentalia Kościół; 2. Moc działania Sakramentów św. pochodzi wprost od Boga, a działanie sakramentaliów bierze się z wiary człowieka i modlitwy Kościoła. Skutek Sakramentów jest zawsze pewny i niewątpliwy, jeżeli przyjmujący nie stawia przeszkody łasce Boskiej, skutek zaś sakramentaliów zależy od pobożnego usposobienia tych, którzy z nich korzystają, jak też od zamiarów Bożej Opatrzności; 3. Sakramenty są od Boga nakazane i potrzebne do zbawienia, sakramentalia zaś zaleca Kościół tylko jako pożyteczne i zbawienne.

      Sakramenty zatem to spotkanie człowieka z żywym Bogiem (np. podczas godnie przyjętego sakramentu Pokuty otrzymujemy m.in. odzyskanie łaski uświęcającej; Eucharystia pogłębia nasze zjednoczenie z Bogiem i chroni przed grzechem; podczas Bierzmowania otrzymujemy moc Ducha Świętego do szerzenia wiary słowem i czynem). Oczywiście, to na ile łaska Boża objawia się w naszym życiu na skutek korzystania z Sakramentów św. – zależy od naszego usposobienia i dojrzałości wiary. Sakramentalia nigdy nie zastępują sakramentów, lecz – przez modlitwę Kościoła – uzdalniają do przyjęcia łaski Bożej i dysponują do współpracy z nią.

2. Rozumienie sakramentaliów

     Sakramentalia – to szeroka gama „narzędzi duchowych”, do których należy m.in.: błogosławienie miejsc, posiłków, osób, poświęcenie wodą święconą, noszenie medalików, szkaplerzy, oraz egzorcyzmy. A zatem są to znaki święte oraz czynności, czyli obrzędy, które z pewnym podobieństwem do Sakramentów św., oznaczają skutki przede wszystkim duchowe: kto je przyjmuje z wiarą – dostępuje ich zbawiennych konsekwencji. Sakramentalia przygotowują nas do przyjęcia głównego skutku Sakramentów św., tzn. łaski Bożej i uświęcają różne okoliczności naszego życia. Oczywiście, sakramentalia działają tym skuteczniej, im mocniejsza jest wiara człowieka. Natomiast, gdy brak jest wiary u danego człowieka – to  ich stosowanie nie daje oczekiwanych rezultatów. A zatem należy sobie szczególnie uświadomić moc wiary w sobie wobec Boga. To ona decyduje o skuteczności sakramentaliów, które są znakami umacniającymi w nas dary Boże otrzymane w Sakramentach św.

      Sakramentalia są łącznikiem między światem nadprzyrodzonym a życiem doczesnym, ziemskim, a więc uświęcają one życie człowieka. Z tego powodu są one zagrożeniem dla złych duchów, a ich wartość w walce z siłami zła nie może być lekceważona.

3. Sens i cel sakramentaliów

      Sakramentalia zostały ustanowione w celu uświęcenia pewnych posług w Kościele (np. funkcja lektora), pewnych stanów życia (np. obrzęd profesji zakonnej), najrozmaitszych okoliczności życia chrześcijańskiego (np. błogosławieństwo matki oczekującej narodzin dziecka, błogosławieństwo dzieci, pielgrzymów), a także rzeczy potrzebnych człowiekowi (np. błogosławienie pojazdów), czy pokarmów przed Wielkanocą, poświęcenie płodów ziemi – owoców pracy rolników podczas dożynek. Sakramentaliami są również m.in.: błogosławieństwo świec w święto Matki Bożej Gromnicznej (2 lutego), czy błogosławieństwo, któremu towarzyszy modlitwa, by za wstawiennictwem św. Błażeja (3 lutego), biskupa i męczennika, Bóg zachował błogosławionego od choroby gardła i wszelkiej innej dolegliwości. Podobnie jest z chlebem, wodą i solą św. Agaty (5 lutego), którym towarzyszy prośba, by chroniły od pożarów, święceniem owsa w św. Szczepana (26 grudnia), święceniem ziół i zbóż w uroczystość Matki Bożej Zielnej [Wniebowziętej] (15 sierpnia).

      Obrzędy sakramentaliów zawierają zawsze modlitwę, której towarzyszy pewien określony znak, czynność, jak: włożenie ręki lub rąk, znak krzyża, pokropienie wodą święconą, okadzenie. Rzecz poświęcona powinna być używana tylko w taki sposób, jaki podano w modlitwie Kościoła przy jej poświęceniu.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Zdjęcie przedstawia specjalne błogosławieństwo świecami ku czci św. Błażeja, biskupa i męczennika – w dniu jego wspomnienia (3 lutego). Błogosławieństwo to polega na przyłożeniu wokół gardła dwóch gromnic połączonych ze sobą. Udzielając błogosławieństwa kapłan wypowiada takie słowa: Błogosławieństwo św. Błażeja niech cię ustrzeże od choroby gardła i wszelkiej innej dolegliwości. W imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego. Amen.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

 

4. Istotna uwaga: sakramentalia to nie magia, lecz wiara i modlitwa

     Przedmioty błogosławione działają przeciwko obiektom, miejscom np. naznaczonym przekleństwem. Przy używaniu sakramentaliów należy jednak pamiętać o istnieniu realnego niebezpieczeństwa, a mianowicie może się zdarzyć, że zostanie im nadane zbyt wielkie znaczenie oraz uwierzy się w to, że uwolnienie nastąpi jedynie dzięki przesadnemu użyciu samych tych przedmiotów jako środków, właśnie środków. Tymczasem to nie dotyk czy poświęcony przedmiot ma moc uzdrawiania, ale jest on jedynie zewnętrznym znakiem naszego wewnętrznego zawierzenia samego siebie Panu Bogu i ufności we wstawiennictwo np. świętych. Dlatego w obrzędach sakramentaliów nie ma żadnej magii.

     Stąd ważną rzeczą jest jednak, by pamiętać, iż to Jezus uzdrawia i chroni, a nie święcona woda, medaliki czy inne sakramentalia. Należy unikać w tym względzie wszelkich oznak magii czy przesądów i uświadamiać sobie, że ludzie doznają uzdrowień, gdyż to Jezus pragnie ich uzdrowić, a nie dlatego, że posiadają jakąś figurę czy święty medalik, obraz.

     Moc i skuteczność sakramentaliów wynikają z nieustannej modlitwy członków Kościoła, w której sakramentalia są zanurzone, co oznacza, że to nie przedmiot sam w sobie ma jakąkolwiek moc, lecz modlitwa związana z danym sakramentalium. To wiara i modlitwa sprawia, że między talizmanem, który „ma moc” sam w sobie, a sakramentalium, które jest symbolem duchowej więzi z Bogiem, jest fundamentalna różnica. W dniu przyjęcia np. nowego medalika czy innego sakramentalium – należy szczególnie uświadomić sobie moc wiary, bo ona decyduje o skuteczności sakramentaliów.

     Chodzi o to by nie traktować sakramentaliów, np. błogosławieństw, jako zabobonu, ale uznać je jako zaproszenie Pana Boga w naszą codzienność, do naszego życia codziennego [prywatnego, rodzinnego, zawodowego, publicznego]. Poprzez używanie owych poświęconych przedmiotów – wyrażamy potrzebę kierowania do Boga prośby o pomoc w każdej chwili naszego życia. To, co odróżnia sakramentalia od zabobonów, magii, przesądów czy talizmanów – to wiara w Boga, a nie w moc danego przedmiotu jako przedmiotu. Można zapytać: po co zatem komuś świeczka poświęcona w Gromniczną i postawiona na oknie w czasie burzy? Otóż jest ona po to, aby była znakiem i przypomnieniem, że w ciemnościach Bóg jest Światłem. Podobnie: noszę medalik nie po to, by wierzyć w jego moc, ale by przypominał o wierze w Boga i zaufaniu Bogu. Noszenie medalika, palenie gromnicy, czy używanie wody święconej, soli czy egzorcyzmowanego oleju lub innego przedmiotu – bez wiary w Boganie ma żadnego sensu.

      Dlatego bardzo ważne jest, by powrócić do częstego używania pewnych sakramentaliów – codziennego ich używania. Co to w praktyce oznacza w życiu katolika? Otóż powstaje postulat, by np. odkurzyć stare kropielniczki [lub nabyć nowe] na wodę święconą, których miejsce jest przy drzwiach, by dzięki temu czynić znak krzyża przy wyjściu z domu. Zawieśmy również na szyi być może zapomniane medaliki, szkaplerze. Czyńmy znak krzyża przed posiłkiem i po posiłku, czy na czole dziecka wychodzącego do szkoły.

Szkaplerz Karmelitański
Cudowny Medalik – awers
Cudowny Medalik – revers

                                                                                                                                                   

II. PODZIAŁ SAKRAMENTALIÓW

1. Zasadnicze grupy sakramentaliów

     Sakramentalia dzielą się na: 1. Błogosławieństwa, 2. Poświęcenia, 3. Egzorcyzmy.

      BŁOGOSŁAWIEŃSTWA – są to obrzędy i modlitwy (słowa i znaki), które Kościół zanosi w formie prośby dla wyjednania szczególnych łask i darów Boga dla osób i tych rzeczy, które mają służyć do użytku ludzi, dla dobra ich duszy i ciała. Przez te święte słowa i znaki przyzywamy pomocy i opieki samego Boga. Należy tu wymienić np.: błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem; znak krzyża św.; błogosławieństwo przy ślubie nowożeńców, dalej: pielgrzymów, chorych, umierających; błogosławienie: budynków, pokarmów itp. Każde błogosławieństwo jest uwielbieniem Boga i modlitwą o Jego dary. Błogosławieństwa dzielą się zatem na: osobowe i rzeczowe. Wiele błogosławieństw rzeczowych jest przywiązanych stale do pewnych dni świątecznych w roku kościelnym [np. św. Szczepana, św. Agaty]. Błogosławieństwa mają charakter przejściowy (błogosławienie osób, miejsc, posiłków itp.).

      Kiedyś w Polsce ludzie żegnali się słowami: „Idź z Bogiem!”, „Zostań z Bogiem!” i kreślili na czole odchodzącego lub nad jego osobą znak krzyża świętego. Jest to wymowny przykład zaproszenia Pana Boga do codziennego życia człowieka. Również, gdy kończy się Msza św., kapłan żegna nas znakiem krzyża świętego i wypowiada słowa: „Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty!”. I czujemy się tymi słowami umocnieni, mają one bowiem nadprzyrodzoną moc i siłę. Na temat znaczenia błogosławieństwa, np. dzieci przeczytaj więcej….

     POŚWIĘCENIA (konsekracje) – są to czynności święte (modlitwy i obrzędy) w tym celu podjęte, by pewne osoby lub przedmioty przeznaczyć i poświęcić wyłącznie do służby Bożej. Poświęcenia są błogosławieństwami o charakterze trwałym – ustanawiającym. Chodzi tu o: 1. poświęcenie pewnych osób Bogu oraz 2. przeznaczenie przedmiotów lub miejsc do liturgii. Wśród błogosławieństw osób – których nie należy mylić ze święceniami sakramentalnymi – znajduje się np.: błogosławieństwo opata lub ksieni klasztoru, konsekracja dziewic i wdów, obrzęd profesji zakonnej i błogosławieństwo dla pełnienia pewnych posług w Kościele (lektorów, akolitów, katechistów itp.). Jako przykład błogosławieństwa dotyczącego przedmiotów: można wymienić poświęcenie kościoła lub ołtarza, błogosławieństwo świętych olejów, naczyń, szat liturgicznych, dzwonów, medalików, poświęcenie różańców, szkaplerzy, krzyży itp. Przedmiotów tak poświęconych nie powinno się przeto przeznaczać do użytku powszedniego, lecz trzeba ich używać tylko do tego celu, dla którego zostały poświęcone we wspólnocie Kościoła.

     EGZORCYZMY – to prośba skierowana do Boga w imię Jezusa Chrystusa, by jakaś osoba lub przedmiot były strzeżone od napaści szatana i wolne od jego panowania (KKK, 1673). Czyli jest to posługa uwalniania od wpływu zła, którą pełnił Jezus Chrystus i którą zlecił czynić swoim uczniom słowami: Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wyrzucajcie złe duchy (Mt 10:8).

     Egzorcyzm (gr. exorkizein – „wyklinać”) jest rozkazem wydanym w imię Boga demonowi, aby ten wyszedł z osoby, zwierzęcia, miejsca lub rzeczy. To szczególna forma błogosławieństwa (sakramentalium), które kapłan udziela człowiekowi w określonych sytuacjach i potrzebach. Egzorcyzmy są modlitwami skierowanymi przeciwko złym duchom, w celu ich wypędzenia. Takie egzorcyzmy odbywają się np. przy Chrzcie św., przy poświęceniu czy egzorcyzmowaniu wody, soli, oleju itp. Często dołącza się do egzorcyzmów niektóre czynności zewnętrzne, jak np.: wkładanie rąk, znak krzyża, modlitwy i odczytywanie fragmentów Pisma św.

              Pod nazwą egzorcyzmu można rozumieć:

  1. Egzorcyzm uroczysty (wielki, publiczny) – który ma na celu wyrzucenie złego ducha z opętanej osoby oraz uwolnienie od wpływów demonicznych. Jest odprawiany wedle zaleceń Rytuału rzymskiego przez ordynariusza diecezji, np. biskupa. Egzorcystą może być także kapłan, który działa jako egzorcysta w imieniu i autorytecie Kościoła na mocy władzy otrzymanej w święceniach kapłańskich oraz za zezwoleniem ordynariusza diecezji (stąd w większości diecezji jest ustanowiony przez biskupa diecezjalnego egzorcysta).
  2. Egzorcyzmy prywatne (mniejsze, proste) – to modlitwy do indywidualnego odmawiania przez wszystkich wiernych, np. w chwilach pokus i dręczeń pochodzących od złego ducha [np. egzorcyzm związany z medalikiem św. Benedykta do prywatnego odmawiania – zobacz poniżej]. W ten zakres wchodzą również modlitwy o uwolnienie, czyli modlitwy wstawiennicze, z których mogą korzystać wszyscy kapłani i wspólnoty religijne pod przewodnictwem kapłana lub diakona. Choć te modlitwy mają za zadanie uwolnienie od wpływów demonicznych, to nie są egzorcyzmami w ścisłym tego słowa znaczeniu. Modlitwy takiej nie powinno przeprowadzać się w przypadku stwierdzenia opętania, kiedy potrzebny jest egzorcyzm uroczysty.
  3. Egzorcyzm chrzcielny – jest on włączony od początków chrześcijaństwa w sakrament Chrztu świętego jako specjalna modlitwa.
  4. Stosowanie egzorcyzmowanej wody, oleju, soli i kadzidła przez każdego wiernego w odpowiednich sytuacjach. Woda, olej, sól, kadzidło może zostać pobłogosławione przez każdego kapłana (nie tylko egzorcystę) zgodnie z modlitwą Rytuału rzymskiego.

2. Szafarz – ten, który udziela sakramentaliów

      Istnieje zasada, że im bardziej dany obrzęd sakramentaliów dotyczy życia kościelnego i sakramentalnego – to powinien być sprawowany przez osoby mające święcenia, a więc biskupów, kapłanów (prezbiterów) i diakonów. A zatem biskupowi przysługuje prawo sprawowania tych sakramentaliów (błogosławieństw), które odnoszą się do całej wspólnoty diecezjalnej i są dokonywane szczególnie uroczyście przy wielkim udziale wiernych. Kapłani sprawują przede wszystkim te sakramentalia, które są celebrowane w tej wspólnocie, której posługują, np. w parafii. Diakoni celebrują te sakramentalia, które są związane ze sprawowanymi przez nich sakramentami, np. pobłogosławienie wody chrzcielnej. Z kolei akolita, będący alumnem seminarium duchownego, ma prawo błogosławić pokarmy na stół wielkanocny.

      Również wierni świeccy, mężczyźni lub kobiety, na mocy powszechnego kapłaństwa, które otrzymują w sakramencie Chrztu, mogą sprawować pewne sakramentalia (błogosławieństwa). I tak np. sakramentalium jest modlitwa rodziców, którzy kreślą znak krzyża na czole swego dziecka, czy potem błogosławią młodego człowieka przed jego przystąpieniem do sakramentu małżeństwa, czy sprawowania przez neoprezbitera Mszy św. Prymicyjnej. Sakramentalia są znakiem krzyża czynionym np. przed posiłkiem i po posiłku, w duchu dziękczynienia za otrzymane dary; są modlitwami odmawianymi przez kapłana przy błogosławieństwie domu lub samochodu. Sakramentalia są ślubami zakonnymi, poświęceniem osób albo przedmiotów kultu religijnego, jak różańce i medaliki. Dokonują się także w akcie konsekracyjnym kościoła czy ołtarza. Do sakramentaliów należy również poświecenie wody, pogrzeb chrześcijański [czytaj więcej… 

      Inni wykonują w zakresie sprawowania sakramentaliów tzw. posługę nadzwyczajną, zleconą przez miejscowego ordynariusza. Mamy tu na myśli siostry zakonne lub braci zakonnych, świeckich katechistów w krajach misyjnych.

III. SZCZEGÓŁOWE SAKRAMENTALIA

1. Wezwanie imienia Jezusa

       Przyzywając z wewnętrznym nastawieniem czci imię Jezusa Chrystusa – przyznajemy się do szczególnej łączności z Synem Bożym, naszym Odkupicielem i Zbawicielem, mówiąc mu np.: Jezu ufam Tobie!, Jezu Ty się tym zajmij!. Jego imię jest też jednym z najpotężniejszych środków, przydatnych do przezwyciężenia złych duchów i służy do obrony przed ich atakami. Wezwanie imienia Jezus – oznacza przywołanie niezmierzonej mocy zbawczej, dzięki której zły duch jest rozpoznany, duchowo związany i wypędzony. [czytaj więcej 

2. Znak krzyża

                                                                                                                                                               

                                               

Znak krzyża świętego: W imię Ojca i Syna i Ducha św. –  jest  wyznaniem wiary w Trójcę Przenajświętszą i bronią przeciw złym duchom. Znak krzyża bezpośrednio odwołuje się bowiem do Osób Boskich i jednocześnie stanowi najgłębsze pochylenie się Boga nad życiem człowieka.

                                                                                                                                                 

 

 

3. Różaniec jako egzorcyzm

     Około 1981 roku ks. bp Zbigniew Kraszewski po powrocie z Rzymu opowiedział na Jasnej Górze członkom Kapłańskiego Ruchu Maryjnego, co następuje: Na prywatnej audiencji dla Polaków Jan Paweł II pochwalił Ruch za to, że wszyscy (także świeccy, na wieczernikach – chórem) mówią egzorcyzm Leona XIII, zaczynający się od modlitwy do św. Michała Archanioła. Po chwili jednak wyjął z kieszeni swój różaniec i pokazując obecnym powiedział: „Ale przecież to jest egzorcyzm przeciwko wszystkim złym duchom, dostępny także dla świeckich!” Widząc zaskoczenie na twarzach, dodał: „Żebyście nie mieli wątpliwości, to ja w tej chwili nadaję Różańcowi moc egzorcyzmu”.

      Jak się wydaje, aby Różaniec w pełni był egzorcyzmem, powinniśmy wypełnić przynajmniej trzy warunki: zaangażować w tę walkę swój rozum, swoją wolę, jak też mieć mocne przekonanie, że ta broń jest zawsze skuteczna. Inaczej mówiąc: mamy mieć świadomość walki oraz mocną wolę pokonania przeciwnika – szatana, jak też wielką ufność w moc Boga i w Jego zwycięstwo, choćby owoce tego zwycięstwa miały pozostać dla nas na razie tajemnicą. [źródło: http://egzorcyzmy.katolik.pl/rozaniec-jako-egzorcyzm/]. [czytaj więcej… 

4. Modlitwa do św. Michała Archanioła

      

     Jest to niezwykle skuteczna modlitwa – jako egzorcyzm, ułożona przez papieża Leona XIII, który ją zalecił do odmawiania po osobistym przeżyciu mistycznym, jakie miał 13 października 1884 roku, w czasie dziękczynienia po Mszy Świętej.

      Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

                                                                                                                                                 

                                                                                                                                         

5. Medalik św. Benedykta

Medalik św. Benedykta – jest jednym z najpopularniejszych sakramentaliów. Symbolizuje on podstawowe założenia duchowości benedyktyńskiej. Jego skutki przejawiają się w uzdrowieniach cielesnych, łaskach duchowych, obronie przed złym duchem i w niebezpieczeństwach. [czytaj więcej  Związany jest z nim egzorcyzm do prywatnego odmawiania:

Światłem niech będzie mi Krzyż Święty,  

a nigdy wodzem smok przeklęty.

Idź precz, szatanie, duchu złości,

nigdy mnie nie kuś do marności.

Złe to, co proponujesz mi.

Sam swoją truciznę pij!

6.  Woda święcona/egzorcyzmowana

      Wielką pomocą w zwalczaniu skutków działania demonicznego na ludzi i miejsca – jest sakramentalium w postaci: święconej czy egzorcyzmowanej wody. Egzorcyzmu wody [jak i też soli i oleju może dokonać każdy kapłan]. Woda egzorcyzmowana to nic innego jak woda święcona. Tyle że święci się ją według starego, przedsoborowego rytu. Kapłan egzorcyzmuje i poświęca oddzielnie wodę i sól, a następnie łączy je z sobą. Woda egzorcyzmowana jest często używana w rytuałach liturgicznych, zasadniczo odwołuje się do wody chrztu świętego, za pomocą której staliśmy się dziećmi Bożymi i uczestnikami wspólnoty Kościoła. Jest ona więc środkiem ochrony przed zasadzkami złego ducha. Chroni ona: osoby, domy, przedmioty, pozwala wyjść zwycięsko w walce przeciwko sugestiom, cierpieniom fizycznym i psychicznym, mających podłoże w złym duchu. Dlatego można ją także pić, skrapiać ciało w miejscach bolesnych oraz pomieszczenia i przedmioty powszedniego użytku. Pomaga to w neutralizowaniu znaków objawianych przez złego ducha zarówno na ciele, jak i w przedmiotach.

     Kapłani-egzorcyści przypominają o skuteczności święconej czy egzorcyzmowanej wody w walce przeciw siłom nieczystym. Godnym pochwały jest zawieszenie przy wejściu do domu lub mieszkania: kropielnicy. Warto skrapiać poświęconą wodą siebie, gdy wyruszamy z domu w świat, w drogę, czy gdy udajemy się na nocny spoczynek. Pokropienia wodą święconą/egzorcyzmowaną warto też zastosować w czasie napastliwych pokus, kłótni rodzinnych czy waśni sąsiedzkich, kiedy widać, że „zły mąci”.

     Warto korzystać ze święconej czy egzorcyzmowanej wody, bo doświadczamy obecnie sytuacji, że ludzie coraz częściej żyją bez łaski uświęcającej, przestali korzystać z mocy Sakramentów. Ich domy są pozbawione modlitwy, lektury Słowa Bożego i znaków religijnych. Dodatkowo ludzie sami zapraszają demony przez różne nałogi, praktyki i przedmioty, obrzędy inicjacyjne ukryte w niekonwencjonalnych formach leczenia, np. w New Age. W efekcie rośnie liczba osób, miejsc i przedmiotów pozostających pod wpływem sił ciemności. Z tego powodu egzorcyści, niektórzy kapłani i osoby świeckie wracają do różnych modlitw i praktyk egzorcyzmujących.

     Podczas błogosławieństwa wody kapłan mówi m.in.:

     Niech ta woda w służbie Twoich tajemnic za łaską Bożą skutecznie odpędza złe duchy i odwraca choroby, a wszystko, na co padną krople tej wody w domach lub posiadłościach wiernych, niech zostanie uwolnione od wszelkiej nieczystości i szkody; niech nie panuje tam zaraza i niezdrowe powietrze; niech ustąpią wszystkie zasadzki ukrytego wroga; jeżeli zaś cokolwiek czyha na pomyślność lub spokój mieszkańców, niech przy pokropieniu tą wodą uchodzi w popłochu, aby bezpieczne było od wszelkich napaści ich zdrowie, o które prosimy, wzywając Twojego świętego imienia.

 7. Sól egzorcyzmowana

     Sól egzorcyzmowana pomaga zawsze w obronie przeciwko złym duchom, lecz ma też specyficzną właściwość ochrony miejsc przed ich negatywnymi wpływami. Może zatem być pozostawiona w pomieszczeniach lub domach czy samochodach. Egzorcyzmowana sól oddziałuje na dane miejsce poprzez rozsypanie jej w pomieszczeniach uważanych za skażone działaniem sił diabelskich, np. w miejscach, gdzie były wywoływane złe duchy, odbywały się rytuały pogańskie i spirytystyczne, czy dokonało się coś bardzo złego: np. zabójstwo, kazirodztwo, zaparcie się wiary. Stosuje się ją także do ochrony domów, mieszkań, zabudowań gospodarczych oraz pól, gdy zachodzi domniemanie, że mogą być pod działaniem klątw. Błogosławiona sól może być używana normalnie w kuchni, aby każdego dnia razem z egzorcyzmowanym olejem była dostarczana do wnętrza naszego organizmu [ciała], i by przez to chroniła nas od wpływu różnych nieszczęść.

     Podczas błogosławieństwa soli kapłan mówi m.in.:

    Niech ta egzorcyzmowana sól dla wszystkich, którzy ją spożyją, będzie zdrowiem dla duszy i ciała, tam, gdzie będzie rozsypana, niech zniknie wszelka niegodziwość, zjawa, przebiegłość i diabelskie oszustwo oraz wszelki duch nieczysty.

8. Olej egzorcyzmowany

    Lecznicze możliwości oleju egzorcyzmowanego zawsze miały u ludzi wielkie znaczenie. Sam Jezus doradzał jego stosowanie. W Ewangelii św. Marka [Mk 6, 12-13] czytamy, że dwunastu Apostołów zostało wysłanych z misją. Wzywali do nawrócenia, wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

    Istotnym skutkiem zastosowania oleju egzorcyzmowanego jest oddzielenie czy zahamowanie wpływu różnych nieszczęść na nasze ciało, organizm. Dlatego też można nim posmarować ciało w miejscach bolących i otrzymać wypływające z tego odczuwalne dobrodziejstwa, także i dlatego, że olej w odróżnieniu od wody święconej, która szybko wysycha, wtarty pozostanie o wiele dłużej. Jednakże zasadniczym jego użyciem – wraz z poświęconą/egzorcyzmowaną solą — powinno być normalne przyprawianie pokarmów. Wielu doświadczyło już na sobie tego, że egzorcyzmowana sól i olej, używane do przyprawiania pokarmów – są najlepszym nośnikiem łaski Bożej służącej do przeszkodzenia w działaniu ewentualnych negatywnych czynników wewnątrz ludzkiego organizmu [ciała].

     Podczas błogosławieństwa oleju kapłan mówi m.in.:

      Dałeś go nam [olej], aby służył do namaszczania chorych, by – odzyskawszy zdrowie – mogli śpiewać pieśń dziękczynienia Tobie, żywemu i prawdziwemu Bogu. Dozwól, by ci, którzy będą posługiwali się tym olejem, który błogosławimy w Twoje imię, zostali uwolnieni od wszelkiego cierpienia, chorób i zasadzek nieprzyjaciół. Niech posłuży do oddalenia wszelkich nieszczęść od człowieka, którego stworzyłeś na swój obraz i odkupiłeś bezcenną krwią swojego Syna, by już dłużej nie cierpiał z powodu rany zadanej przez starodawnego węża.

 Autor: Red. ParafiaKlwow.pl